maandag 10 juni 2013

#17 Evaluatietekstje

De 23Dingencursus begon ik blijmoedig sceptisch. Hoewel ik ook wel begreep dat niet alle gebruikers van sociale media een stelletje aan zelfoverschatting leidende poseurs konden zijn was één van mijn voornemens toch wel dat ik genadeloos aan zou tonen dat de meeste sociale media dingetjes onzinnig waren.

Na die cursus ben ik lang blijven bloggen, twitteren en zijn de filmpjes op YouTube nu door bijna 500.000 mensen bekeken.

Dus ik had ongelijk. Of ik werd zelf een aan zelfoverschatting leidende poseur. Dat kan natuurlijk ook.

Deze cursus was anders. Misschien kwam het doordat ik, anders dan de vorige keer, niet elke dag een blogje schreef en er daardoor geen "ritme" kwam. Misschien kwam het door de drukte op het werk, en de niet al te vrolijk stemmende vooruitzichten. Of misschien kwam het omdat de meeste Dingen inderdaad verdiepingen waren van de Dingen die we de vorige keer al deden. En wie een beetje rondhangt op het internet heeft zichzelf al verdiept voor ie er erg in heeft.

Dus het was minder verrassend. Voor mij als persoon dan. Facebook vind ik nog steeds een uitvinding van de duivel en van het verwarren van sociale media met marketing krijg ik nog steeds hoofdpijn.

Voor het werk was het denk ik een goede cursus. Meer mensen dan voorheen hebben nu weet van dingen. Nu komt het er nog op aan om in gezamenlijkheid die dingen er uit te kiezen waar we mee verder gaan. En dan ligt het nu wat voor de hand dat ik een aantal dingen hier in dit postje ga zetten.

Een aantal dingen doen we natuurlijk al. Twitter en Facebook bijvoorbeeld. Dat doen we goed. Er is een blog, maar dat is nog steeds amechtig ademend. Hopelijk houdt de bibliotheek aan deze cursus wat mensen over die ook eens een tekstje schrijven. Bijvoorbeeld over een fijn appje of een aardig boek. En nee, dat hoeft niet nu meteen, we zouden het blog na de zomer weer eens een frisse start kunnen laten maken.

En verder? Het is een beetje flauw misschien. Maar dat ga ik niet opschrijven. Hoezo niet dan?
Ik kopieer en plak even een stukje van de VerdiepDingenwebsite.

"Dankzij de sociale media ligt de verantwoordelijkheid van het succes van jullie initiatieven niet alléén bij de directie en het managementteam, maar ook bij jou als medewerker, als persoon. Pak die verantwoordelijkheid met beide handen aan!"

We hebben het er nog over dus.

Muziekje. Om niet alleen de meest voor de hand liggende redenen weer een liedje van Steve Earle. The revolution starts now. Ja, dat kan verwijzen naar het gebruik van sociale media. Maar ook naar een hoop andere dingen.

The revolution starts now
When you rise above your fear
And tear the walls around you down
The revolution starts here
Where you work and where you play
Where you lay your money down
What you do and what you say
The revolution starts now
Yeah the revolution starts now 

woensdag 5 juni 2013

Ding 16 Landelijke dingen of "BNL rulezzz"

Och ja, weet je nog? Van toen BNL nog niet meer was dan een club van drie letters waar wel over gesproken werd maar waarvan onduidelijk was wanneer er iets van zichtbaar zou worden? Dat je van her naar der in het land reisde om weer een bijeenkomst bij te wonen waarin werd aangekondigd dat het nu toch echt bijna te gebeuren stond?

Het draait, de website, en hij draait ook in Langedijk. Ik vond en vind het idee een aanwinst. Met relatief gemak kunnen we, of beter kan Karin, toepassingen op de website zette die vroeger ver buiten ons (financiële) bereik lagen. Dat is mooi. Al betekent het wel dat alle websites van alle bibliotheken wel erg op elkaar zijn gaan lijken en dat het verdomd moeilijk is geworden nog iets van een lokaal gezicht te hebben. Ieder voordeel heeft zijn nadeel. Of was dat andersom?

De landelijke catalogus, hij zal vast ooit komen. Fijn. Ook al is het exploiteren van een catalogus met voornamelijk papieren dingen erin iets dat in tegenspraak lijkt met de doem en gloom verhalen over de bereidheid van mensen om nog papieren dingen te lezen.

Bieb to bieb? Ik ben er meteen lid van geworden. Ik heb tenslotte tijden lang zitten zeuren om een plek waar bibliotheekmedewerkers ideeën konden delen zodat niet steeds overal het wiel nog ronder wordt getimmerd.

Maar het interessantste dat er nu gaande is is denk ik de sociale mediaproef met @Bibliotheek. Medewerkers uit hele land doen, in een stupide en niet te volgen rooster een twitterdienst en reageren op mensen, beantwoorden vragen en brengen het bestaan van de bibliotheek onder de aandacht.
Een heel mooi en goed idee. Wacht niet tot de gebruiker naar je toe komt maar ga zelf naar de, in dit geval twitterende gebruiker toe.

Maar, ja er is ook hier weer een maar, het is wel wat jammer dat de dienstdoende medewerkers in een wel heel strak keurslijf worden geperst. Als ik het goed begrepen heb van Karin, die meedoet aan de proef, moeten er steeds erg strakke scripts worden gevolgd die er bv voor zorgen dat @Bibliotheek op dinsdag om 6 uur 's avonds iets moet zeggen over koken en dat de bibliotheek ook kookboeken heeft. Dat is dan weer jammer. Het is natuurlijk handig om een houvast te hebben, maar waarom als bv net de Fyra wordt afgeschaft kan @Bibliotheek daar niet even wat over zeggen? Maar ik geloof niet dat dat de bedoeling is. Wat ik weer ernstig jammer vind. Want nu gaat het mij toch weer teveel op doorsnee marketing lijken.
Maar, het is een pilot, en misschien wordt het na de pilot wel weer anders.

Liedje. Eigenlijk is er maar één echt passend. Het is er één die verwijst naar "doordacht" en "planmatig". Oasis met The Masterplan. Maar dat is wel een mooi, maar ook wat zeurend lied. Dus doe ik maar "It's Getting Better Man" van dezelfde band. Omdat het, ondanks alles toch wel wat beter gaat met de bibliotheek op het internet.

maandag 3 juni 2013

#15 Crowd sourcing/funding "Opgejaagd"


Ik heb net twee keer ding 14 gedaan en ik krijg een beetje een opgejaagd gevoel. Ding 16 staat er ook al. Dat doet het voornemen dat ik van elk stukje "iets" wilde maken geen goed.

Het zou zomaar op afraffelen kunnen gaan lijken, terwijl ik eigenlijk nog niet wakker genoeg ben om zeker te weten of afraffelen wel een echt woord is.

Crowdsourcing.  Ken het, en gebruik het. M'n Firefoxbrowser zit vol met add-ondingetjes en plug-inn's waarvan ik ooit dacht dat die handig waren. En dat zijn ze vast ook, ik merk alleen niet meer wat ze doen. Omdat ik er helemaal aan gewend ben dat ze er zijn. De thuispc zit ook vol met door kleine freakjes gemaakte gratis programmaatjes die rare videobewerkingen uit kunnen voeren en die Flac naar Wav kunnen converteren. Mocht je niet weten wat het nut is van het converteren van Flac naar Wav, laat het los, begin er niet aan. Je hebt het al druk zat met andere dingen.

Crowdfunding ken ik zelf voornamelijk uit de muziek. Al lang voor er ronkende tekstjes over het fenomeen werden geschreven  betaalde de reuze bejaarde jazzgitarist Jim Hall het opnemen en uitbrengen van zijn muziek al door het verkopen van aandelen in zijn cd's.

Een paar weken terug bracht de meneer van de post een gesigneerd exemplaar van de cd "Brooklyn Babylon" van Darcy James Argue's Secret Society langs. Maanden terug zocht Darcy via zijn nieuwsbrief en daarna via de site Kickstarter bijdrages voor het maken van de cd.
Hij maakt jazz, met een bigband, al lijkt zijn muziek niet bepaald op de gezellige muziek van Glenn Miller of iets dergelijks. Een cd opnemen met zo'n bezetting, in een moeilijk genre is haast onbegonnen werk.
Dus vroeg hij om een bijdrage. Je kon de cd alvast kopen voor hij gemaakt was. Voor meer geld kon je bij de opnames aanwezig zijn, een naamsvermelding kopen in het hoesje of aanwezig zijn bij de première van de cd.
En hij kreeg genoeg geld bij elkaar. Hij zocht $10.000,- en kreeg meer dan $13.000,- Mooi. En het is nog fijne muziek ook. Vind ik dan.

Crowdfunding in de bibliotheek, ik weet het niet helemaal. In de tekst van dit ding wordt verwezen naar een bibliotheek die €20.000 wilde laten funden om een bibliotheek op een school mee op/in te richten. Of dat een goed idee is/was weet ik eigenlijk niet. Mensen zijn denk ik niet zo makkelijk enthousiast te maken om geld te geven voor iets waarvan ze misschien kunnen vermoeden dat dat of door de bibliotheek of door de school zelf betaald zou moeten worden.
Maar, ik geef het toe, ik weet hoe het afliep met de actie.

Edo, doe jij die deur zelf verder inschoppen?

Wil je iets succesvol laten funden dan zul je een onderwerp moeten hebben dat mensen echt aanspreekt, iets dat je in een minuut of minder duidelijk uit kunt liggen, iets waar mensen een "warm" gevoel bij kunnen krijgen, iets wat hen raakt, iets dat ze ook zelf kunnen zien/voelen als het plaats vindt.

Iets zegt me dat ik nu een onderwerp om te laten crowdfunden neer zou moeten zetten. Maar Poes zeurt om brokjes dus wil de inspiratie niet zo komen.

Muziekje. Makkelijk. Money van Pink Floyd had gekund, als ik dat geen vreselijke muziek had gevonden. All about the money van Meja, maar dat is doorsnee popmuziek. In the crowd van The Jam, maar die zijn al vaker geweest. The 'In'crowd van Ramsey Lewis, maar daar is weer geen filmpje van. En zo zeurt het maar door. Paid in Full dan maar. Omdat dat een link zou kunnen hebben met het bereiken van het gezochte bedrag in een crowdfundding. En de bas en drums zijn nog steeds erg fijn.


zondag 2 juni 2013

#14 E-books : kans of bedreiging? of "Omdat de tekst veranderd is doe ik t nog een keer"

De tekst van dit ding is "plots" ingrijpend aangepast. Niet langer ligt de nadruk op Google en het eBoek maar wordt er veel meer geschreven over het eBoek en wat de bibliotheek er mee kan, of zou moeten kunnen, dan wel niet zou mogen.

Ik ga niet het hele ding overdoen, volgens mij had ik al aan het volgende ding moeten beginnen maar in de tekst staan bij de ontdekoefeningen ook nieuwe vragen waarvan er in ieder geval één van belang is:

welke rol zouden bibliotheken moeten spelen en hoe belangrijk zijn e-books voor de bibliotheek?

Het tweede deel van de vraag sla ik over maar het eerste stukje heeft een link naar de uitspraak van een ambtenaar waar ik in mn eerste blogje over ding 14 naar verwees.

"Wie zei dat dan?"
"Ja, hoor eens, ik ga geen namen noemen hoor. Ik sprak hem toevallig even en de bibliotheek kwam voorbij".
"Fijn dan, dus het was gewoon een ambtenaar".
"Ja".
"En die zei ...?"
"De bibliotheek? Die kan wel dicht hoor. Iedereen heeft toch een eReader tegenwoordig".


Dat iedereen een eLezer heeft is natuurlijk onzin. Er zijn zat bewust conservatieve lezers zoals ik zelf die nog niet dood in de buurt van zo'n ding gevonden zouden willen worden. Maar de opmerking van de ambtenaar gaat aan nog iets belangrijks voorbij.

Rond het internet hangt de schijn van gratis. En dat is natuurlijk onzin. De eBoeken die je via websites kunt downloaden zijn, op de illegale torrentsites na natuurlijk helemaal niet gratis. eBoeken kosten geld. De prijs komt in de buurt van die van een papieren boek,

De bibliotheek is, naast een fysieke plek waar je naar binnen kunt gaan om fysieke materialen te raadplegen eigenlijk van oudsher ook een plaats die toegankelijkheid tot materialen nivelleert. Boeken, ook eBoeken kosten geld. Het idee achter een bibliotheek zoals die er nu is is ook dat, met vaak gemeenschappelijk geld dat verstrekt wordt door de overheid, materialen worden aangeschaft die vervolgens door de inwoners van een plaats gebruikt/geleend kunnen worden. Een bibliotheek koopt 1, of wat meer exemplaren van een titel en zorgt ervoor dat die titel voor de gehele gemeenschap beschikbaar is.

Persoonlijk ontgaat mij het principiële verschil tussen een fysiek en een digitaal boek. Je kunt twisten over wie het koopt en of het lokaal of landelijk moet worden aangeboden aan gebruikers maar ook in een tijd van digitale boeken is er wat mij betreft nog steeds een belangrijke rol weggelegd voor bibliotheken als nivilleerder van toegang tot.

In ieder geval is het mij ontgaan dat de overgrote meerderheid van de Nederlandse bevolking plots genoeg geld heeft om alle eBoeken te kopen die men zou willen lezen.

Liedje. Hmm, omdat dit eigenlijk een ding is dat al gedaan is maar opnieuw wordt gedaan is het eerste waar mn hoofd mee komt een liedje van de Staple Singers, "Let's do it again". Hoewel de Staple Singers ooit begonnen als een gospelgroepje met onovertroffen stemmen gaat dit liedje geloof ik niet over God, zijn zoon of andere geestelijkheden. En het gaat al ook al niet over eBoeken.

donderdag 30 mei 2013

# 14 Google Books en e-books of "Na na na na"


"Oh, dat is jammer".
"Ja, maar weet u, ik heb tegenwoordig een eReader".
"Maar, u kunt hier ook eBoeken lenen hoor".
"Ja, dat weet ik wel. Maar weet u, als ik de boeken op mijn eReader uit heb dan ga ik even langs mijn zwager en die zet er dan zo weer honderd of tweehonderd nieuwe op. Hij haalt ze zo van het internet".
"Ach. Dus u wilt uw abonnement echt opzeggen?".
"Ja, doet u maar. Ik ben jarenlang lid geweest. Maar ik heb met al die boeken op mijn eReader gewoon geen tijd meer om hier naar toe te komen".

Ik heb dit ding gelezen. Google Books kende ik al. Soms zoek ik er wel eens naar vage titels die over het Midden Oosten gaan. Verder doe ik er weinig mee, lezen van een scherm is niet iets wat ik prettig vind.
Op Google eBooks geklikt. Maar dat doet het niet in Nederland.

Voor GooReader moest ik 9,95 in dollars betalen. En dat geld had ik net uitgegeven in de failliete FreeRecord winkel.

Niet dat ik me al teveel met de inhoud van de cursus wil bemoeien. Maar, ik vond dit ding een beetje een gemiste kans. Omdat het de discussie, of de problemen van de bibliotheek met het eBoek overslaat. 

Ik heb niets met eLezers. Daar schreef ik ooit al deze zinnetjes over:

"Zelf heb ik niks met eBoeken.
Helemaal niks.
Ik houd wel eens zo'n eLezer vast hoor. Als er weer eens wat mee is. En toen ik dat voor het eerst deed vond ik het ook best bijzonder, dat je er bladzijdes mee kon omslaan en dat de letters groter en kleiner konden. Maar ik kan al jaren heel goed bladeren met papier, en ik heb al een leesbril.
Op vakantie schijnt zo'n ding ook heel handig te zijn. Al heb ik dat altijd een aan decadentie grenzend verkoopzinnetje gevonden. En op de meeste van mijn vakantiebestemmingen is er erg veel zand en erg weinig elektriciteit."

eBoeken zijn een probleem. Echt. Bibliotheken kunnen ze nauwelijks uitlenen, dat is lastig. Maar vervelender is het dat veel mensen, zoals de mevrouw in het gesprekje dat ik hoorde, er totaal geen probleem mee hebben om een paar honderd titels van het internet te plukken en daar geen cent voor te betalen.
Jaja, iedereen doet het.
En jaja, juridisch gezien is het niet illegaal om materiaal te downloaden.

Maar toch. Moreel verwerpelijk (nou nou, puh puh) vind ik het wel. Want waar moet de schrijver (of -ster) voortaan zijn/haar inkomen vandaan halen? Of doet dat er plots niet toe als het om iets artistiekerigs als schrijven gaat?
Oh, de schrijver moet creatief gaan denken over het verdienen van geld. Dat lees ik wel eens. Lezingen geven, crowdsourcing, dat soort dingen. Maar dat vind ik toch weer zo'n raar argument. Dat je tegen iemand zegt "Zeg, wij rippen voortaan jouw werk em ik weet wel dat je daarom niet gevraagd hebt, maar ja, het kan he. Dus ga jij even op een andere manier je brood verdien. Doei!".

"Wie zei dat dan?"
"Ja, hoor eens, ik ga geen namen noemen hoor. Ik sprak hem toevallig even en de bibliotheek kwam voorbij".
"Fijn dan, dus het was gewoon een ambtenaar".
"Ja".
"En die zei ...?"
"De bibliotheek? Die kan wel dicht hoor. Iedereen heeft toch een eReader tegenwoordig".

Niet verzonnen. Waar gebeurd. En zo spijtig. Omdat het niet waar is, van dat iedereen een eLezer heeft. En omdat het aan zoveel andere dingen voorbij gaat.
Maar ja, schaarste schept rare argumenten. En het kost vervolgens weer een hoop tijd om die argumenten te ontkrachten.

Liedje. Ik dacht aan "Everyday i write the book" Van Elvis Costello. Maar dat gaat over schrijven, en het moet over lezen gaan. Dus werd het "The book i read" van Talking Heads. Ook vanwege de geniale tekst.

Na na na na...na na na na na na na
Na na na na...na na na na na na na
Na na na na na...na na na na na na na
Na na na na...na na na na na na na
Na na na na...na na na na na na na
Na na na na...na na na na na na na
Na na na na...oh oh oh oh oh oh oh 

woensdag 29 mei 2013

Ding 13 Screencasting of "hoevaak kun je Java downloaden?"

http://steveearle.com/
Nadat de pc voor de derde keer riep dat ik de laatste versie van Java moest downloaden begon ik wat wanhopig te worden. En geïrriteerd.
Ik heb niks tegen knutselen met pc's maar voor een vierde keer iets downloaden is onzinnig.

Leuk idee, dat screencasts maken. Maar misschien was het een goed idee geweest om in de tekst bij dit ding te wijzen op het geklooi met Java. Na wat rondzoeken kwam ik er achter dat mijn browser (Firefox) automatisch Java onklaar maakt. Na nog wat getut kreeg ik Java aan de praat en daarmee ook de programma's om een screencast te maken.

Maar ja, toen was ik al licht geïrriteerd. 

Ik heb een dingetje gemaakt dat laat zien hoe je eBooks kunt downloaden. Zonder dat je daarvoor betaalt. Niet omdat ik dat nou zo'n goed idee vind, maar omdat het kan.

Ik heb geen idee of het ding geluid maakt. Op het werk geeft mn pc bij filmpjes geen geluid en thuis liep het vast op de melding dat ik iets met Flash moest doen. Maar er was geen tijd meer om uit te zoeken wat er moest gebeuren. En het had al even geduurd voor de screencast klaar was. De pc liep een keer vast. Ziggo was akelig langzaam en Poes besloot ook een keer over het toetsenbord van de laptop te lopen.

Screencasts zijn een leuk idee. al moet je er wel een heus script op los laten. Anders duurt het allemaal veels te lang. Ik zag her en der op blogjes al plannen voor het gebruik van die screencasts. Dat gaan we vast doen!

Muziekje. Het is allemaal een beetje druk dus mn hoofd kon niet zo vlug een toepasselijk lied bij het onderwerp vinden. Dus doe ik een liedje van The Mastersons. Die kende ik tot zondag niet maar toen waren ze het voorprogramma van Steve Earle (Steve wie?) in Paradiso. Leuk groepje, of beter leuk duo. Meneer en mevrouw Masterson. Hij had aandoenlijk dikke brillenglazen en zij keek de hele avond stoïcijns stuurs voor zich uit.
Het lied heet denk ik "If you wanted too" wat met want lenig hersenwerk toch wel weer met het maken van een screencast te maken kan hebben.

woensdag 15 mei 2013

Ding 12 Pinterest of "Waarom zou je iets met woorden zeggen?"



Onderstaande tekst schreef ik vorig jaar voor het Bosgroet4 blog. En waarom iets twee keer doen?

"Ik ken ze verder niet, Karen de kapster uit Tuscon of Jan de bibliothecaris uit Finland. Maar toch kom ik ze soms tegen.

Een paar maanden terug was het de laatste en nieuwer dan nieuwste sociale media hype, Pinterest. Plaatjes prikken op een digitaal prikbord. Tenminste, dat begreep ik uit de berichten over Pinterest. Zelf gebruiken kon niet want daar had je een uitnodiging voor nodig. Maar die was redelijk vlug los gesmeekt.

Het principe van de site is kinderlijk eenvoudig, maar dat zijn goede ideeën misschien meestal. Je wordt lid van Pinterest, je sleept een icoontje naar je browser en vanaf dat moment kun je, als je op het internet een leuk plaatje tegen komt op het icoontje klikken en, hup, daar staat het plaatje bij jouw naam, op een zogenaamd "bord" op Pinterest. Iedereen kan het zien, en leuk of niet leuk vinden.

Een van de leukere dingen van Pinterest vind ik dat je je eigen "bord" ook toegankelijk kan maken voor andere gebruikers van Pinterest, laat ik ze pinners noemen. Bijna meteen nadat de bibliotheek lid werd van de website maakte ik een "bord" met de titel "Mooie Boeken!". De bedoeling was, en is, dat je daarop de boeken pint die je heel erg de moeite waard vindt en waarvan je denkt dat anderen die ook zouden moeten lezen.

Een tijdje ging het leuk maar niet fantastisch met het bord. Tot een paar weken terug. Toen pinde plots iemand uit Amerika iets op het bord. Daarna volgde een Spanjaard, een Fin en al heel vlug nog veel meer mensen uit allerlei landen. Het werden er zoveel dat ik de titel "Mooie Boeken!" maar heb aangevuld met "Great Books!", voor de duidelijkheid.

Het gaat de wereld niet veranderen, en een heel praktisch nut kan ik er ook niet in ontdekken maar mooi vind ik het wel. Mensen uit alle hoeken en gaten op de wereld die een boek dat ze de moeite waard vinden op het bord pinnen en daarmee aan anderen laten zien wat ze lezen. En wie weet denkt die andere dan wel, "Och, laat ik dat boek ook eens proberen".

Een paar maal per week, meestal tijdens de lunchpauze, doe ik nu mijn Pinterest administratie. Mensen toevoegen, mensen volgen, boekje pinnen, dat soort dingen. Eerlijk gezegd heb ik mijn handen nu zo vol aan het toevoegen van belangstellenden dat ik nauwelijks meer toekom aan het maken van een ander bord op Pinterest. Maar dat komt een andere keer dan wel weer."

Ondertussen heeft het "Mooie boeken!" bord zo'n 3500 volgers en bijna 10.000 pins. De bibliotheek "doet" ook nog het bord "Langedijk in beeld". Daar probeer ik elke week een plaatje uit de gemeente op te prikken. Dat bord wordt voornamelijk gevolgd door mensen die of zelf ooit in Nederland woonden of die Nederlandse voorouders hebben.
Zelf heb ik ook een Pinterestding. Maar daar kijk ik eigenlijk nauwelijks naar om.

Liedje. Needles and Pins kon ik bedenken. Maar dat is een suffig lied waar The Searchers
3 eeuwen terug een hit mee hadden. The Ramones hebben het ook gespeeld, maar die zijn al geweest.

Jeugdsentiment dan maar weer, A Flock Of Seaugulls met "Wishing". Omdat het lied over het "nut" van een plaatje gaat. En het een melodietje heeft dat zich al 30 jaar te pas, maar vaker te onpas in mijn hoofd nestelt. En het laatste zinnetje is mooi van hopeloosheid.

If I had a photograph of you 
It's something to remind me 
I wouldn't spend my life just wishing
 

woensdag 8 mei 2013

#11 Lokaal Sociaal of "Sociaal?"

In de NRC las ik vorige week een interview met de wetenschapper José van Dijck. Zij schreef een kritisch boek over de geschiedenis van de sociale media. Wat quotes uit het interview.

"Het web sociaal maken betekent in werkelijkheid het sociale technisch maken. Sociaal gedrag dat gecodeerd wordt maakt activiteiten van mensen formeel, bewerkbaar en manipuleerbaar. Oftewel: Je kunt er geld mee verdienen door advertenties op maat mee te verkopen. Elke verbinding, elke like, tweet of YouTube-view biedt een nieuwe verkoopkans. Het zijn deze connecties, die lijntjes binnen en tussen de netwerken die inmiddels belangrijker zijn geworden dan de gebruikers zelf.
Die gebruiker veranderde van een 'produser' (samentrekking tussen production en usage, de participerende deelnemer in een netwerk) in een 'frustomer'; een samentrekking van friend en customer".

"Het risico bestaat dat Facebook op een moderne Tupperware-party gaat lijken, waarbij je vrienden zich opdringen met producten".

Ik lig niet van nature dwars hoor. Maar over zo'n interview denk ik wel een tijdje na. 

Ik bekeek een aantal websites van instellingen etc in de gemeente en zocht naar, als ze er al zijn, hun uitingen op de sociale media (spreadsheet hier  ).
Dat viel niet mee. Een aantal instellingen doen wat, of meer maar verwijzen daar dan weer lang niet altijd naar op hun website. En de meeste zenden alleen. Van de veelgeroemde communicatie met de gebruiker/volger/klant/inwoner/mens is vaak geen sprake.

En daar komt dat interview met mevrouw Van Dijck weer om de hoek kijken.

Sociale media lijken steeds minder sociaal te worden. Tenminste, wanneer je sociaal vertaalt als "gebruikers dragen gelijkwaardig bij aan xxx". Sociale media lijken steeds meer een ding te zijn/worden dat elk bedrijf (commercieel of ideëel) gebruikt omdat het nu eenmaal bij de moderne marketing tools is gaan horen. En daar wordt het, volgens mij dan, zorgelijk.
Als iedereen voornamelijk aan het zenden slaat is er weinig ruimte om nog ergens naar te luisteren. Dat lijkt me iets waar bibliotheken, en ook de onze over na zou moeten denken. Natuurlijk is marketing belangrijk maar er komt een moment waarop de gewone mens, de gewone sociale media gebruiker iets krijgt van "stop jij die stroom van digitale zelfpromotie eens even lekker in je rechteroor".

Liedje. Ik dacht even "All 'Bout The Money". Maar dat is misschien te cynisch, en het is ook nog een rottig liedje. Dus wordt het "Everybody's Talking" vanwege

Everybody's talking at me
I don't hear a word they're saying

verder lijkt het me gewoon een lied over een verloren liefde en niet over sociale media maar die twee regels passen goed.  Het lied is eigenlijk van Harry Nilsson maar hieronder staat het in de versie van The Beautiful South. De South, of TBS was een reuze sociaal bandje. Iedereen, of die nu meeschreef aan een liedje of alleen maar een gitaarduddeltje deed verdiende hetzelfde. Fijn groepje.

donderdag 2 mei 2013

#10 Google+ of "Een cirkel van haar"

Ik wil de meeste dingen wel proberen. Dus toen Google in 2011 + lanceerde probeerde ik dat ook. Misschien kwam het doordat je alleen met een uitnodiging toegang kreeg, dat kan. Ik heb zelfs het stupide Wave geprobeerd, daar moest je ook al een uitnodiging voor krijgen. Google + is/was een overduidelijke reactie op de dominantie van Facebook. En ik heb niets met Facebook.

Het duurde een tijdje voor ik het geknutsel met kringen van Google + begreep. Maar toen dat duidelijk was was ook meteen de lol er wel een beetje af. Ik heb, maar dat zei ik al, weinig met sites waarmee je je (sociale) leven kunt delen met vrienden van 30 jaar geleden die je vaak niet voor niets 30 jaar niet gezien hebt.

Google. Tja. Van lang terug, tijdens de eerste internetcursussen die ik gaf kan ik me nog herinneren dat het ooit alleen een zoekmachine was. Waarmee je verdomd goed kon zoeken. Maar als er dan cursisten vroegen waar die site z'n geld mee verdiende moest ik het antwoord schuldig blijven. Er waren geen reclames te vinden. Die kwamen pas later. Maar toen kwamen ze ook in veelvoud.

Google is overal. Als zoekmachine, als sociale netwerkplek, als routevinder, als vastlegger van hoe het straatbeeld er uit ziet, als blogplek, als mailplek en binnenkort kun je er ook je bril gaan kopen.

Of die bril gratis zal zijn, dat weet ik niet maar verder lijkt alles betaald te worden door reclames. Gratis is het nieuwe verdienmodel.

Ooit was er een uiterst mooie zoekmachine, Altavista. Die hadden ook een mailservice. Prachtig mooi. Mijn hele leven, nou ja, een deel van mijn leven zat in de mail die heen en weer ging via Altavista. Tot het plots financieel niet zo lekker meer ging met Altavista. En weg was de mail. Nooit meer teruggezien

Nee, dat gebeurt natuurlijk niet met Google. Tuurlijk niet. Google heeft alleen maar onverslijtbare producten. Denk maar aan Google Reader.

Sorry, Google + dus. Als mezelf zal ik het verder niet gebruiken, daar was ik in 2011 al redelijk vlug achter. Of de bibliotheek er wat mee kan weet ik nog niet. Het imago van + lijkt me volwassener, serieuzer dan dat van Facebook. Dus misschien moeten we nog eens wat verder naar + kijken om te zien wat er inhoudelijk mee kan en, niet onbelangrijk, of de doelgroepen die we willen bereiken gebruik maken van +.

Wie trouwens wat genoeg van de hegemonie van Google begint te krijgen zou dit artikel eens kunnen lezen. Het zet mooi aan aantal alternatieven op een rij.

O ja, de hangout. Leuk, en handig voor de samenwerking met Heiloo. Maar dat is al op meerdere plekken geconstateerd.  

Liedje. Lastig. Door de kringen van Google + kwam m'n hoofd met het woord circles. Miles Davis heeft een mooi nummer dat zo heet. Maar jazz? Misschien nog even niet.
"Will it go round in circles?" van Billy Preston wordt het. De titel lijkt een zekere diepzinnige verhandeling aan te geven over het zich altijd maar weer herhalen van bepaalde dingen en/of gevoelens. Maar de rest van het lied blijkt over helemaal niets te gaan. Maakt niet uit, het is een fijn lied. En mocht je er toch niks aan vinden, kijk dan gewoon even vanwege het haar van meneer Preston.
Onovertroffen omvangrijk, en ook bijna een cirkel.

vrijdag 19 april 2013

Captcha's of Het kan lastiger


Zo fijn, dat steeds intikken van die Captha's als je iets onder een blogpost wilt zetten.

Een captcha (een afkorting van "completely automated public Turingtest to tell computers and humans apart") is een reactietest die in de gegevensverwerking wordt gebruikt om te bepalen of er al dan niet sprake is van een menselijke gebruiker. De term werd in 2000 geïntroduceerd door Luis von Ahn, Manuel Blum en Nicholas J. Hopper van de Carnegie Mellon University, en John Langford van IBM. (bron: wikipedia)

Maar, hoe leuk dat overtikken ook is, toch vraag je je af of het niet anders kan.
En gelukkig, dat kan.

Deze lijkt me wel wat.




woensdag 17 april 2013

Ding 9 Facebook verdiept of "Is dat niet een contradictie?"

Ik heb zo weinig met Facebook dat ik er niet eens een geïnspireerd honend tekstje over kan schrijven.

Nou, dat was het eigenlijk wel.

Wacht, dat zijn maar 24 woorden.

De bibliotheek Langedijk heeft een Facebookpagina. En die wordt meer dan prima bijgehouden door de Facebookmevrouw. Hulde. Ze heeft me ook wel eens geprobeerd, wat zeg ik, ze heeft meerdere malen geprobeerd me uit te leggen hoe de pagina in elkaar zit, wat er mee kan, dat soort dingen. Maar na 16 seconden glijdt er dan onherroepelijk een dikke grijze gedachten dempende mist mijn hersenen binnen.

Het is iets met delen, en liken, en dat mensen dan dingen op hun tijdlijn zien. Zoiets dacht ik. Je schijnt er prachtig allemaal bibliotheekdingen mee onder de aandacht van de mensheid te kunnen brengen. Ik zeg het nog een keer, hulde.

Maar ik zie het niet.

Ja, je kunt nu roepen, "Je wilt het niet zien!".

Ik zou de Facebookmevrouw nog een keer om uitleg kunnen vragen, of dat ik gewoon mee kijk. Zoiets.
Maar ik voorvoel een opmerking als "Oh nee, je gaat altijd zo eng glazig kijken als ik het probeer uit te leggen". En dat zijn geen zinnen die je graag te horen krijgt.

Dus, ik zou zeggen, Facebook, doe er iets leuks mee. Maar hou mij er buiten. Het mag. Echt.

Er zou met gemak een lied over Facebook in dit postje kunnen. Want die liedjes zijn er. Maar ze zijn niet best. Ook al niet.

Liedje van T-Rex. Dat helemaal niets met het onderwerp te maken heeft maar het uitzinnige publiek is leuk om naar te kijken en er loopt een jongen het hele lied iets totaal overbodigs te doen met een tamboerijn.

Is dit dan het moment dat ik "Like!" moet zeggen?

#8 Copyright en Creative Commons

Nog net in 2012 werden er een cd van Bob Dylan ("O nee, niet weer Bob Dylan!") uitgebracht. De cd had als titel "The 50th Anniversary collection" en er werden er waarschijnlijk 100 van gemaakt. De tijden dat een nieuwe cd van de oude man voor veel rumoer en verkoopactiviteit zorgde zijn natuurlijk al heel lang voorbij. Maar, 100 exemplaren, dat is toch wel heel erg weinig.
Op de cd staan opnames uit 1962 en in dat jaar zit hem de kneep. Een andere naam waaronder de cd's bekend zijn geworden is "Copyright extention collection volume 1". Na 50 jaar zou het copyright op de opnames vervallen zijn en had iedereen er legaal mee aan de haal kunnen gaan. Jij, ik, Frans Bauer, verzin het maar. Sony, ome Bob's platenmaatschappij had nog geen plannen voor een echte uitgave maar zorgde er door het stilletjes uitbrengen van de cd, die lukraak in platenzaakjes terecht kwamen, voor dat zij in de toekomst als enige en exclusieve rechthebbenden nog wel iets met de opnames kunnen doen.

Copyright, je zou er schizofreen van worden. Als je het al niet was natuurlijk.

De ene hersenhelft vindt dat rechten een onvervreemdbaar, hmm, recht zijn. Het zal je maar gebeuren dat je iets moois maakt en dat iemand die mentaal slechts wat in zijn of haar neus zit te peuteren je boek/cd/foto kopieert en er mee aan de haal gaat.
Je zult maar schrijver zijn, bij voorkeur een introverte en dat je dan wordt gedwongen, doordat je eBoek eindeloos wordt gekopieerd en je daardoor geen cent verdient, om je avond na avond te onderwerpen aan vaak dezelfde vragen in bibliotheken van Den Helder tot Maastricht. Omdat je toch je brood wilt verdienen.

De andere hersenhelft vindt dat de vrije toegang tot informatie steeds meer onder druk komt te staan, dat steeds meer informatie achter dure betaalmuren verdwijnt waar voornamelijk uitgeefconcerns aan verdienen. Diezelfde hersenhelft snapt uitgevers niet die halsstarrig hun eBoeken weghouden uit de bibliotheek, Die andere hersenhelft klapt voor het manifest op OpenBibliotheken en vindt dat bibliotheken zich, bij voorkeur in groepsverband wel eens wat drukker zouden mogen gaan maken over de vrije toegang en de onbelemmerde uitwisseling van informatie. (Een mooi artikel over bibliotheken en internetvrijheid kun je lezen op Ware Kennis, de website van bibliotheekprofessor Frank Huysmans.)

*gooit een keuze bepalend muntje op*
*en doet dat nog maar een keer*

Het Creative Commons deel van dit ding kwam me nogal bekend voor van de 23Dingen cursus. Al was het aardig om er (weer eens) op gewezen te worden dat je bv via Flickr makkelijk op foto's met een CC atribuut kunt zoeken en je zo eenvoudig toegestane plaatjes kunt vinden voor op de bibliotheekwebsite. Tenslotte willen we geen wetten overtreden. Toch?

Muziekje. Een liedje van Dylan had gekund, de man is zelf ook wel eens beschuldigd van "lenen". Maar de meeste lezers van dit blog doe ik geloof ik geen plezier met een liedje van Bob.
Oasis dan maar. Waarvan door sommige gezegd wordt dat bijna elk liedje wel ergens van gejat is. Het lied "Step out" zou uitgebracht worden op hun "What's the story morning glory?" cd maar werd daar op het laatste moment van verwijderd om daarna als b-kantje te verschijnen. De opmerkelijke gelijkenis van het refrein met Uptight van Stevie Wonder zou daar best eens iets mee te maken kunnen hebben gehad.

Refrein op 1:29
Refrein op 0:19

woensdag 10 april 2013

Ding 7 Content curatie of "content niet context"

Eindelijk weer eens een klein beetje een knutselblog. Dat is leuk. Knutselen met internetdingetjes.

Om te zien hoe het werkt heb ik een Scoop.it ding gemaakt. Dat ging simpel. Je kunt inloggen met je Twitteraccount (Facebook kan ook maar Facebook, hmm dat komt later wel), je tikt wat informatie over jezelf in en je kunt aan de slag. Geef Scoop.it wat trefwoorden en je krijgt wat voorstellen voor mogelijk interessante pagina's die je zou kunnen gebruiken. Die voorstellen vond ik nogal slecht.


Zelf interessante pagina's opzoeken en toevoegen aan je digitale advieslijstje gaat gelukkig ook. Ga naar een pagina, klik op de Scoop.it knop en de pagina wordt toegevoegd. Kind/was etc.

Aardig is dat je Scoop.it bouwseltje is toe te voegen aan je blog en, volgens de tekst, aan je webpagina. Of dat laatste ook werkt voor de onvolprezen BNL website weet ik niet. Ergens heb ik daarvoor nog wel wachtwoorden liggen maar het leek me beter om dat maar niet te proberen. Voor je het weet heb je ruzie met de websitemevrouw.

Dat bibliotheken in staat zijn om aan content curation te doen neem ik, voor het gemak maar aan. Tenslotte roepen "we" al jaren dat we specialisten zijn in het beoordelen van informatie. Daar ga ik hier niet over dicussieren.  Ik heb weer even gekeken naar de Digitale Etalages. Dat deed ik al eerder, toen om te zien of je zelf zo'n ding kon maken. Helaas schreeuwde er toen meteen een digitaal formulier me toe dat ik de meest bureaucratische dingen in moest gaan zitten tikken. Met zo'n etalage kunnen wij als klein bibliotheekje niets. Tenminste, we hebben de capaciteit niet om er één te maken. De onderwerpen die in de etalage staan zijn degelijk maar blinken, wat mij betreft niet uit in actualiteit. En dat is jammer. Als iets zich leent voor curation dan is het wel de actualiteit. Wat was het aardig geweest als er een etalage over bijvoorbeeld Syrië was geweest die gemaakt was door nieuwsgierige bibliothecarissen. Die hadden dan vast nieuws van kleine websites opgenomen die maanden en maanden voor mainstream media als De Volkskrant en De Telegraaf dat oppikten, aangaven dat de burgeroorlog in Syrie een schimmig spel van islamistische strijdgroepen aan het worden was. Primeur!

Meer actualiteit dus, misschien in de vorm zoals die nu gebruikt wordt voor Twitter. Daar is een interessante pilot begonnen van bibliotheken die zich actief met twitteraars bemoeien.

Als kleinere, veel meer lokale bibliotheek kunnen we iets met content curation als we het gebruiken om nieuws/ontwikkelingen bij te houden over de gemeente, zaken als dyslexie of andere onderwerpen waar doelgroepen waar we mee (gaan) werken mee bezig zijn.

*Het is dus content en niet context sufferd! Nou ja. Wat maakt het uit.* 

Het is een mooi lied, al staat het hier vanwege context en niet content. Toen Thatcher deze week overleed was dit het eerste lied dat ik opzocht. Het kraakt en ruist. Iemand heeft een overduidelijk veel gedraaide lp gedigitaliseerd en op YouTube gezet. Zonder context is het gewoon een lied van een koor, met een piano die klinkt alsof hij in een gymzaal staat waar net nog gillende kinderen rond holden. De context is de grote mijnwerkersstaking van 1984. Test Department, een experimentele industriële band zette het lied van het South Wales Striking Miners Choir op een lp waarvan de opbrengsten ten goede kwamen aan de stakers. Ooit draaide ik de lp grijs, tot hij misschien nog wel harder kraakte dan degene die je nu op YouTube kan horen. Context zegt niet alles maar maakt de gehoorde weemoed misschien wel groter.


maandag 8 april 2013

#6 Mediawijsheid of "zal ik ook een baard laten staan?"

*Bromt akelig hardnekkig voor zich uit dat het inplannen van twee toch mogelijk zeer belangrijke Dingen voor het bibliotheekwerk in één week, terwijl er vorige week 7 dagen werden gegeven voor de relatiev fluf van een foto appje een beetje suf is om vervolgens te mopperen dat er maar één Ding echt kan en dat dan maar niet mediawijsheid wordt*

Elk jaar maken we prestatieafspraken met de gemeente. Hoeveel leden hebben we aan het eind van een jaar, hoeveel activiteiten gaan we organiseren, hoe tevreden zijn de klanten/bezoekers/leden, dat soort dingen.
Vorige week liep ik met de ambtenaar de resultaten van het afgelopen jaar door en besprak met hem welke dingen we vast gaan leggen voor dit jaar.
Omdat we in een "het wordt allemaal anders want het geld is bijna op" situatie zitten en we samen met de gemeente praten over welke zaken we nadrukkelijk(er) blijven doen en welke dingen minder intensief staan er bij een aantal nieuwe activiteiten nog geen meetbare getallen. Wel zal er in de nieuwe prestatieovereenkomst expliciet worden opgenomen dat de bibliotheek activiteiten voor groepen en individuen gaat organiseren rond mediawijsheid. Hoeveel en voor welke doelgroep werken we later uit.

Dat mediawijsheid als apart "ding" wordt opgenomen in de overeenkomst was op aandringen van de bibliotheek. We vinden het dus erg belangrijk. 

Zo, ben ik ook eens to the point en redelijk kort.

*Bromt wat verder over tijdgebrek, en dat het jammer is dat er daardoor op het andere blog geen tekstje zal verschijnen over de overeenkomsten tussen Matthew E. White en Poes. En dat dat jammer is, niet dat Poes er mee zal zitten maar elke regel die er over Matthew E. White  geschreven wordt is er één te weinig. Zaterdagavond speelde hij in de kleine zaal van Paradiso. En dat was rammelend mooi. En vooral erg innemend. Hij vond het fijn dat we er waren en iedereen mocht, als hij of zij in Richmond in de VS belandde bij hem langs komen. En als we wilden blijven zou hij zijn best doen om werk voor ons te vinden. Aardige jongen. Met een baard. En terwijl hij "I am a baracuda, i am a hurricane" zong viel me op dat alle bandleden een baard hadden. Ze leken ook allemaal aardig. Zal ik dan ook maar een baard laten staan?*

woensdag 3 april 2013

Ding 5, Instagram of "Poes wil ook wel eens op de foto"


Lastig, dit ding.
Het ziet er best leuk uit, maar ik krijg het niet aan de praat.

Instagram is vast heel leuk, maar mijn zwaar antiquarische HTC -0.1 kan er niets mee. In de Google markplaats/speeltuin kan ik de app niet vinden, wat meestal betekent dat het besturingssysteem van mijn telefoon niets met de app kan. Nu zou ik kunnen proberen het besturingssysteem te updaten. Maar de kans is groot dat dat niet lukt en dat de niet meer zo heel erge slimme smartphone daarna helemaal niets meer doet.

Ik kan natuurlijk naar de winkel hollen om een nieuwe telefoon te halen. Volgens mij mag dat van mijn abonnement. Maar, staat daar dan net als de vorige keer weer zo'n telefoonmeisje dat ik met mijn hulpeloze "maar meisje, ik ben oud en oude mensen snappen dat niet" blik zo gek kan krijgen om alle telefoonnumers handmatig over te zetten van de oude telefoon op de nieuwe?

Ik zie al een tijdje alleen maar jongens in de telefoonwinkel. En bij hun werkt die blik niet.

Maar, ik denk dat ik het principe van Instagram wel begrijp. En ik heb naar de voorbeelden gekeken. Ik zeg het maar meteen, ik heb niets met het wezenloos gebruik van allerlei retro filters die bedoeld zijn om middelmatige foto's nog een beetje op te lolligen. Als de jaren 60 zo leuk waren kun je beter een permanente bloem in je haar boetseren of zo. En als je zo van vage kleuren houdt, koop dan een fijne doos goedkope waterverf uit China bij de Blokker en doe daar iets mee.

Heeft de bibliotheek er iets aan? Aan Instagram? We zouden natuurlijk van activiteiten en allerlei andere leuke dingen foto's kunnen maken en die vervolgens kunnen posten. Misschien is dat best leuk. We kunnen een fotowedstrijd ermee houden, Dat we bijvoorbeeld klanten vragen om hun huisdier te fotograferen als ze op een boek zitten. Of dat we er een quiz van maken, "Op welk boek zit Poes deze week?", al wil Poes liever niet met filters bewerkt worden. En misschien dat de kinderen op het Jan Arentsz allemaal Instagram op hun mobieltjes hebben staan en dat die dan foto's van de bibliotheek gaan maken. Best leuk.

Er staat opmerkelijk vaak "leuk" in dit tekstje.

Voor nu, geef ik toe, ben ik nog niet heel erg onder de indruk van de mogelijkheden van Instagram voor de bibliotheek. Of beter, ik denk dat andere dingen gezien de schaarsheid van tijd belangrijker zijn. Maar dat kan natuurlijk aan mijn niet-echt-proberen liggen. Misschien zijn andere deelnemers van deze cursus, vooral zij die in het bezit zijn van een modernere telefoon, enthousiaster.

Liedje. Ik wilde Kodachrome van Paul Simon doen. Een fijn lied met een mooie tekst.

Kodachrome
They give us those nice bright colors
They give us the greens of summers
Makes you think all the world's
a sunny day


"Makes you think", dat zijn de fijne woordjes.

Maar er zijn weinig mensen die zo saai op een podium staan als Paul Simon.
Daarna werd het het filterloze jeugdsentiment van Depeche Mode toen die Photographic deden in Paradiso, in 1981.

Maar dat filmpje haalde ik weer weg voor het het nieuwste nummer van Steve Earle. Je moet er even, vanwege copyright gemuts op doorklikken maar dan heb je ook een mooi lied.
Earle, met het hart zoals altijd op de goede plaats zingt over de mensen die we maar liever niet willen zien. Al zijn ze er natuurlijk wel, ook in een wereld die druk bezig is met fotootjes maken en met aan elkaar vertellen waar ze nu toch weer zijn.

En degene die nu iets zegt over dat straatkrantverkopers tegenwoordig ook een smartphone hebben snapt het punt niet.

woensdag 27 maart 2013

#4 Privacy of "Doe eens gek"

Nou.
Puh.
Privacy.
Jaja.
Het is me wat zeg.

Privacy.

Moet ik daar ook wat over zeggen? Over privacy? Dat ik, zoals de tekst bij dit Ding voorstelt mezelf Google en dat ik dan vervolgens verrast roep "Oh, dat er zoveel bewaard wordt!" of "Gut zeg, het is maar goed dat ik geen informatie over mezelf prijsgeef in een tweet of blogtekst, de hele wereld kan het lezen".

Duh.

Als ik naar het station loop kom ik zeker 6 beveiligingscamera's (check) tegen die me filmen. Op het station koop ik koffie met mijn pinpas (check). Ik houd mijn ov-kaart voor een paaltje (check). In Heerhugowaard stap ik uit, houd hetzelfde kaartje voor een paaltje (check) en haal mijn fiets uit de stalling met weer een ander kaartje (check). En de hele tijd staat mijn mobiele telefoon aan (continue check).

Privacy is een groot en nastrevenswaardig goed. Alleen bestaat het nauwelijks. Is dat erg? Ja, dat is erg.

*zucht*
Dit schiet niet op zo.

Ik snap best dat privacy een Ding is. Alleen, dit is een verdiepcursus en ik neem daardoor aan dat mensen die deze cursus doen niet voor het eerst nadenken over privacy en het internet. Ik, en ik bedoel dat niet arrogant of wijsneuzerig, doe dit internetgedoe al sinds de tijd van externe, gierende inbelmodems, de tijd van Netscapebrowsers en verbindingen die zo langzaam waren dat je het laden van plaatjes maar uitzette omdat de pagina anders nooit op je scherm kwam. Dus, ik weet het nu wel. Echt.

Privacy is een groot goed, en je moet daardoor opletten met wat je allemaal op het internet laat verschijnen. Zo goed?

Maar, ja er is een maar.

De hang naar privacy, naar het niet laten doorschemeren van persoonlijke meningen of het niet vertellen over persoonlijke ervaringen kan ook te ver gaan, of misschien beter, dat kan ook jammer zijn. Ik lees veel teksten op het internet, persoonlijke blogs maar ook blogs van bijvoorbeeld bibliotheken.
Persoonlijke blogs, in ieder geval die blogs die graag lees, koppelen een eigen stijl met meer algemene onderwerpen. Persoonlijke meningen, ervaringen worden verweven met algemenere dingen. Dat maakt die blogs leesbaar. Soms ben ik het er mee eens, soms wil ik iemand met het schuim op mijn lippen door het beeldscherm trekken, dat maakt niet uit. De tekst die ik lees is van iemand en die iemand is duidelijk waarneembaar in de tekst.
Hoe anders is dat vaak met algemene bibliotheekblogs. De bloedeloze, meningvermijdende zinnen staren je tegemoet. Hier een algemeenheid, daar een platitude. Nergens een persoonlijkheid. Nergens een iemand. Gaap!

En ik weet het, de blogtekstjes die ik voor het werk schrijf zijn vaak ook zo. Maar ergens vind ik dat dat anders zou moeten. Ergens vind ik dat teksten, ook die van een bibliotheek, meer zouden moeten zijn dan een zielloze verzameling op safe spelende zinnen. Bibliotheken en de mensen die er werken vinden allemaal ergens iets van. In het echt heeft iedereen een mening. Alleen in de teksten die worden afgescheiden merk je daar vaak niets van. En dat lijkt me jammerlijk.

Bibliotheken gaan over verhalen, maar als ze zelf alleen maar saai, onpersoonlijk marketingtechnisch veilig proza blijven produceren lijkt het er niet op alsof ze zelf een verhaal te vertellen hebben.

Nou ja, als je een beetje je best gaat ook het laatste stuk wel over privacy. Misschien.

Liedje. Toen dit tekstje nog alleen over het Ding ging kwam ik niet verder dan iets van The Eurythmics. Maar dat kwam door 1984. En het, nogal slechte lied bleek "sex crimes" te heten. Wat me weer wat anders lijkt.

Over het liedje dat er nu bij staat, over het moment, schreef ik eerder al een tekstje. Kijk, ik weet ook wel dat ik niet 's werelds meest uitgelaten persoon ben. Maar soms kan het geen kwaad jezelf eens te laten gaan (rond 3:30 en nee, ik ben niet in beeld maar als het wel zo was geweest had ik er niet mee gezeten). En misschien moeten we niet me z'n allen gaan staan springen op het werk. Maar wat meer persoonlijkheid in de tekstjes, dat kan denk ik geen kwaad.

Doe eens gek.


vrijdag 22 maart 2013

Ding 3 of "The bird is the word"



Begin deze week twitterde ik de zin "Poes doet liever andere VerdiepDingen", en hing er een foto aan.
Wat later liet mijn telefoon me weten dat de tweet als favoriet was gemarkeerd door gebruikster "sexRachael118" (de gebruiker is nu geblokkeerd zie ik). Waarom deze, volgens haar fotootje nauwelijks over kleding beschikkende twitteraarster deze zin als favoriet aanmerkte moet de lezer zelf maar bedenken.

Van de mensen uit Bergen, Heiloo en Langedijk die eerder de 23Dingen cursus volgenden zijn er niet veel blijven twitteren. Naast mezelf zie ik regelmatig tweets van twee andere oud-cursisten en heel incidenteel nog wel eens wat van max. 3 anderen.

Jammerlijk weinig.

Twitter is een "ding" waar ik soms veel gebruik van maak maar ook iets waar ik me soms met afgrijzen van afwend.  Het "kijk mij eens lollig en vooral ironisch zijn in 140 tekens", daar kan ik weinig mee. En ja, ik kan nog steeds zwaar geïrriteerd raken als ik bv in een tweet Purmerend tik en daarna gevolgd wordt door een makelaar in Purmerend. Maar daarover schreef ik al eerder een stukje waar ik niet overheen ga komen.
Tegelijkertijd volg ik me veel plezier collega's in andere bibliotheken, kranten en twitteraars in het Midden Oosten, muzikanten, podia en nog een handvol gewoon aardige mensen die ik nog nooit in het echt heb ontmoet.

Ding 3 gedaan, lijstje gemaakt met twitteraars uit het Midden Oosten (dat had ik me al 34 keer voorgenomen), Tweetdeck kende ik al. Nou ja, nog niet veel nieuws bij dit Ding.

Maar, om me er niet te makkelijk van af te maken, even iets anders. Als Bibliotheek Langedijk twitteren we. Redelijk wat volgers, en er zitten zelfs echte mensen tussen. Tot nu toe posten we tweets over activiteiten en leuke dingen die iets met lezen en/of boeken te maken hebben. Soms reageren mensen en dan zeggen we wat terug.

Maar, moet het anders? En, kan dat?

Edo noemde in zijn inleiding van maandag het gebruikt van #durftevragen of #dtv op Twitter. Mensen weten iets niet, of niet zeker en zetten hun vraag op Twitter met #dtv of #durftevragen erachter.
Bibliotheken waren/zijn of noemen zich vaak informatiebemiddelaars. Wij kunnen goed vragen beantwoorden. Vinden we. Als dat zo is, en het aantal vragen die tijdens de openingsuren worden gesteld nemen af (door allerlei redenen) moeten we dan onze kwaliteiten ook op Twitter gaan gebruiken? Moeten we dat bijvoorbeeld gaan doen door de #dtv's  die gesteld worden in Langedijk te gaan beantwoorden?
En, voor je "Ja natuurlijk" roept, hoe zie je dat voor je, hoe zie praktisch gezien je eigen rol in die uitbreiding van de vraagbeantwoording?

Als niet-serieus bijdoel van de cursus heb ik verzonnen dat ik bij elk behandeld Ding een "toepasselijk" liedje plaats. Bij dit Ding kwam ik meteen op Surfin' Bird, dat ik ken van de Ramones. Maar, tijdens het zoeken kwam ik ook het origineel tegen. En dat filmpje wil ik niemand onthouden.
Kijk vooral even vanaf 1:09, André van Duyn op XTC. Echt.


woensdag 20 maart 2013

Ding 1 & 2 of Schizofrenie is een boeiende ziekte

De man die in de rij voor me zat in het vliegtuig naar Egypte zag er uit als iemand die zijn stoel zonder op of om te kijken in de slaapstand zou zetten. Degene die achter hem zat moest het dan maar met nog minder ruimte doen.
Nadat er een aantal zaken waren omgeroepen draaide zijn overdadig opgeschilderde vrouw, die met twee ongetwijfeld aan ADHD lijdende kinderen aan de andere kant van het gangpad zat zich naar hem toe.
"Heb je je telefoon wel uitgezet?".
De man keek haar met nauwelijks verhulde verbazing aan, en zei slechts kort en met veel vanzelfsprekendheid, "Nee".
En daarna zette hij zijn stoel, zonder op of om te kijken in de slaapstand.

Net als bij de start van de 23Dingen cursus begin ik, als privépersoon aan deze cursus met de nodige scepsis. Tussen mij en de Homo Connectus Continues wil het nog steeds niet echt boteren.
Het eindeloze gestaar naar schermpjes op perrons, in treinen, in pauzes en tijdens concerten blijft me, en dan ben ik mild, verbazen. Waarom kijkt iemand naar zijn telefoon en slaat aan het tikken als Paul Weller het dreinende Friday Street inzet? Waarom kiest iemand ervoor om dat mee te delen aan onduidelijke anderen en daardoor zelf niet helemaal meer aanwezig te zijn? Kunnen zij beter multitasken dan ik?
Waarom kiezen verstandige mensen met een Nee/Nee sticker op hun brievenbus ervoor om zich bloot te stellen aan een eindeloze stroom reclame via Facebook? Hoe aanwezig is "the wisdom of the crowds" nog als je de reacties van lezers op sites als Nu.nl of de Telegraaf leest? En hoe komt het dat ze zo ontzagwekkend slecht kunnen spellen? Lucht het op om anoniem te roepen dat alle "hoge heren" per definitie "graaiers" zijn? En wat draagt al dat onbeholpen geroep in de digitale ruimte precies bij aan het welzijn van de samenleving?

Ok, rustig maar, ik ga gewoon weer kort door een bocht. Het zal de pijn in mijn rug zijn.

Als privépersoon weet ik het dus nog steeds niet zo. Dus heb ik maar besloten om deze cursus zo veel mogelijk als bibliotheekbaasje te volgen. Vandaar ook dat ik er een nieuw blog voor heb aangemaakt.
Het andere blog, dat ben ik. En dit blog, dat ben ik ook. Maar dan toch anders. Nou ja, in ieder geval is dat de bedoeling.

De Bibliotheek Langedijk gaat dit jaar ingrijpende keuzes maken. De aandacht, en de inzet van mensen en middelen zou best eens ernstig kunnen gaan verschuiven. Verschuiven van "Alles willen doen voor iedereen, zolang de uitleen maar blijft draaien" naar "Alles willen doen voor een aantal duidelijk omschreven groepen en nee, de uitleen is niet leidend meer".

Na 23Dingen zijn we een aantal toepassingen uit die cursus blijven gebruiken. Een blog, Twitter, Facebook en Hyves. Aan het begin van deze cursus ben ik benieuwd of we, als bibliotheek, over een paar weken manieren hebben gevonden om deze dingen beter te gebruiken. En of we, gezien de komende veranderingen een aantal nieuwe dingen hebben opgepikt die die veranderingen kunnen helpen, of misschien zelfs bespoedigen.

Ik hoop dat een aantal mensen ontdekken dat ze bloggen leuk vinden, dan hoef ik tenminste niet meer in mijn eentje radeloos naar een digitaal leeg vel te kijken. Ik ben nieuwsgierig naar Google+, en zeker de HangOut (schrijf je dat zo?), het zou het samenwerken met de bibliotheek Heiloo misschien kunnen bevrijden van een hoop heen en weer gerij. Over content curation heb ik al veel gelezen, op bibliotheekblogs. Vooral dat we dat moeten gaan doen enzo. De weinige uitwerkingen die ik ken vind ik tot nu toe redelijk gevaarloos en voor de hand liggend. Eens kijken of dat ook anders kan.

Nou ja, eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig naar de meeste dingen. Al zal de persoon van dat andere blog dat misschien weer ontkennen. Schizofrenie is een boeiende ziekte.

In het vliegtuig dat ons, helaas, terug zou gaan brengen uit Egypte zaten twee bruinverbrande, omvangrijke mensen naast elkaar in de rij aan de overkant. Toen ze eenmaal hun handbagage, die meer plek innam dan onze tassen die gewoon in het vliegtuigruim stonden, in de opbergruimtes hadden gestompt gingen ze zitten. Gelijktijdig pakten ze elk hun Appledingetje, deden oortjes in hun oren en spraken daarna gedurende de vijf uur durende vlucht geen woord meer met elkaar.

Ze zetten hun stoelen trouwens niet in de slaapstand.
Dat dan weer niet.