vrijdag 19 april 2013

Captcha's of Het kan lastiger


Zo fijn, dat steeds intikken van die Captha's als je iets onder een blogpost wilt zetten.

Een captcha (een afkorting van "completely automated public Turingtest to tell computers and humans apart") is een reactietest die in de gegevensverwerking wordt gebruikt om te bepalen of er al dan niet sprake is van een menselijke gebruiker. De term werd in 2000 geïntroduceerd door Luis von Ahn, Manuel Blum en Nicholas J. Hopper van de Carnegie Mellon University, en John Langford van IBM. (bron: wikipedia)

Maar, hoe leuk dat overtikken ook is, toch vraag je je af of het niet anders kan.
En gelukkig, dat kan.

Deze lijkt me wel wat.




woensdag 17 april 2013

Ding 9 Facebook verdiept of "Is dat niet een contradictie?"

Ik heb zo weinig met Facebook dat ik er niet eens een geïnspireerd honend tekstje over kan schrijven.

Nou, dat was het eigenlijk wel.

Wacht, dat zijn maar 24 woorden.

De bibliotheek Langedijk heeft een Facebookpagina. En die wordt meer dan prima bijgehouden door de Facebookmevrouw. Hulde. Ze heeft me ook wel eens geprobeerd, wat zeg ik, ze heeft meerdere malen geprobeerd me uit te leggen hoe de pagina in elkaar zit, wat er mee kan, dat soort dingen. Maar na 16 seconden glijdt er dan onherroepelijk een dikke grijze gedachten dempende mist mijn hersenen binnen.

Het is iets met delen, en liken, en dat mensen dan dingen op hun tijdlijn zien. Zoiets dacht ik. Je schijnt er prachtig allemaal bibliotheekdingen mee onder de aandacht van de mensheid te kunnen brengen. Ik zeg het nog een keer, hulde.

Maar ik zie het niet.

Ja, je kunt nu roepen, "Je wilt het niet zien!".

Ik zou de Facebookmevrouw nog een keer om uitleg kunnen vragen, of dat ik gewoon mee kijk. Zoiets.
Maar ik voorvoel een opmerking als "Oh nee, je gaat altijd zo eng glazig kijken als ik het probeer uit te leggen". En dat zijn geen zinnen die je graag te horen krijgt.

Dus, ik zou zeggen, Facebook, doe er iets leuks mee. Maar hou mij er buiten. Het mag. Echt.

Er zou met gemak een lied over Facebook in dit postje kunnen. Want die liedjes zijn er. Maar ze zijn niet best. Ook al niet.

Liedje van T-Rex. Dat helemaal niets met het onderwerp te maken heeft maar het uitzinnige publiek is leuk om naar te kijken en er loopt een jongen het hele lied iets totaal overbodigs te doen met een tamboerijn.

Is dit dan het moment dat ik "Like!" moet zeggen?

#8 Copyright en Creative Commons

Nog net in 2012 werden er een cd van Bob Dylan ("O nee, niet weer Bob Dylan!") uitgebracht. De cd had als titel "The 50th Anniversary collection" en er werden er waarschijnlijk 100 van gemaakt. De tijden dat een nieuwe cd van de oude man voor veel rumoer en verkoopactiviteit zorgde zijn natuurlijk al heel lang voorbij. Maar, 100 exemplaren, dat is toch wel heel erg weinig.
Op de cd staan opnames uit 1962 en in dat jaar zit hem de kneep. Een andere naam waaronder de cd's bekend zijn geworden is "Copyright extention collection volume 1". Na 50 jaar zou het copyright op de opnames vervallen zijn en had iedereen er legaal mee aan de haal kunnen gaan. Jij, ik, Frans Bauer, verzin het maar. Sony, ome Bob's platenmaatschappij had nog geen plannen voor een echte uitgave maar zorgde er door het stilletjes uitbrengen van de cd, die lukraak in platenzaakjes terecht kwamen, voor dat zij in de toekomst als enige en exclusieve rechthebbenden nog wel iets met de opnames kunnen doen.

Copyright, je zou er schizofreen van worden. Als je het al niet was natuurlijk.

De ene hersenhelft vindt dat rechten een onvervreemdbaar, hmm, recht zijn. Het zal je maar gebeuren dat je iets moois maakt en dat iemand die mentaal slechts wat in zijn of haar neus zit te peuteren je boek/cd/foto kopieert en er mee aan de haal gaat.
Je zult maar schrijver zijn, bij voorkeur een introverte en dat je dan wordt gedwongen, doordat je eBoek eindeloos wordt gekopieerd en je daardoor geen cent verdient, om je avond na avond te onderwerpen aan vaak dezelfde vragen in bibliotheken van Den Helder tot Maastricht. Omdat je toch je brood wilt verdienen.

De andere hersenhelft vindt dat de vrije toegang tot informatie steeds meer onder druk komt te staan, dat steeds meer informatie achter dure betaalmuren verdwijnt waar voornamelijk uitgeefconcerns aan verdienen. Diezelfde hersenhelft snapt uitgevers niet die halsstarrig hun eBoeken weghouden uit de bibliotheek, Die andere hersenhelft klapt voor het manifest op OpenBibliotheken en vindt dat bibliotheken zich, bij voorkeur in groepsverband wel eens wat drukker zouden mogen gaan maken over de vrije toegang en de onbelemmerde uitwisseling van informatie. (Een mooi artikel over bibliotheken en internetvrijheid kun je lezen op Ware Kennis, de website van bibliotheekprofessor Frank Huysmans.)

*gooit een keuze bepalend muntje op*
*en doet dat nog maar een keer*

Het Creative Commons deel van dit ding kwam me nogal bekend voor van de 23Dingen cursus. Al was het aardig om er (weer eens) op gewezen te worden dat je bv via Flickr makkelijk op foto's met een CC atribuut kunt zoeken en je zo eenvoudig toegestane plaatjes kunt vinden voor op de bibliotheekwebsite. Tenslotte willen we geen wetten overtreden. Toch?

Muziekje. Een liedje van Dylan had gekund, de man is zelf ook wel eens beschuldigd van "lenen". Maar de meeste lezers van dit blog doe ik geloof ik geen plezier met een liedje van Bob.
Oasis dan maar. Waarvan door sommige gezegd wordt dat bijna elk liedje wel ergens van gejat is. Het lied "Step out" zou uitgebracht worden op hun "What's the story morning glory?" cd maar werd daar op het laatste moment van verwijderd om daarna als b-kantje te verschijnen. De opmerkelijke gelijkenis van het refrein met Uptight van Stevie Wonder zou daar best eens iets mee te maken kunnen hebben gehad.

Refrein op 1:29
Refrein op 0:19

woensdag 10 april 2013

Ding 7 Content curatie of "content niet context"

Eindelijk weer eens een klein beetje een knutselblog. Dat is leuk. Knutselen met internetdingetjes.

Om te zien hoe het werkt heb ik een Scoop.it ding gemaakt. Dat ging simpel. Je kunt inloggen met je Twitteraccount (Facebook kan ook maar Facebook, hmm dat komt later wel), je tikt wat informatie over jezelf in en je kunt aan de slag. Geef Scoop.it wat trefwoorden en je krijgt wat voorstellen voor mogelijk interessante pagina's die je zou kunnen gebruiken. Die voorstellen vond ik nogal slecht.


Zelf interessante pagina's opzoeken en toevoegen aan je digitale advieslijstje gaat gelukkig ook. Ga naar een pagina, klik op de Scoop.it knop en de pagina wordt toegevoegd. Kind/was etc.

Aardig is dat je Scoop.it bouwseltje is toe te voegen aan je blog en, volgens de tekst, aan je webpagina. Of dat laatste ook werkt voor de onvolprezen BNL website weet ik niet. Ergens heb ik daarvoor nog wel wachtwoorden liggen maar het leek me beter om dat maar niet te proberen. Voor je het weet heb je ruzie met de websitemevrouw.

Dat bibliotheken in staat zijn om aan content curation te doen neem ik, voor het gemak maar aan. Tenslotte roepen "we" al jaren dat we specialisten zijn in het beoordelen van informatie. Daar ga ik hier niet over dicussieren.  Ik heb weer even gekeken naar de Digitale Etalages. Dat deed ik al eerder, toen om te zien of je zelf zo'n ding kon maken. Helaas schreeuwde er toen meteen een digitaal formulier me toe dat ik de meest bureaucratische dingen in moest gaan zitten tikken. Met zo'n etalage kunnen wij als klein bibliotheekje niets. Tenminste, we hebben de capaciteit niet om er één te maken. De onderwerpen die in de etalage staan zijn degelijk maar blinken, wat mij betreft niet uit in actualiteit. En dat is jammer. Als iets zich leent voor curation dan is het wel de actualiteit. Wat was het aardig geweest als er een etalage over bijvoorbeeld Syrië was geweest die gemaakt was door nieuwsgierige bibliothecarissen. Die hadden dan vast nieuws van kleine websites opgenomen die maanden en maanden voor mainstream media als De Volkskrant en De Telegraaf dat oppikten, aangaven dat de burgeroorlog in Syrie een schimmig spel van islamistische strijdgroepen aan het worden was. Primeur!

Meer actualiteit dus, misschien in de vorm zoals die nu gebruikt wordt voor Twitter. Daar is een interessante pilot begonnen van bibliotheken die zich actief met twitteraars bemoeien.

Als kleinere, veel meer lokale bibliotheek kunnen we iets met content curation als we het gebruiken om nieuws/ontwikkelingen bij te houden over de gemeente, zaken als dyslexie of andere onderwerpen waar doelgroepen waar we mee (gaan) werken mee bezig zijn.

*Het is dus content en niet context sufferd! Nou ja. Wat maakt het uit.* 

Het is een mooi lied, al staat het hier vanwege context en niet content. Toen Thatcher deze week overleed was dit het eerste lied dat ik opzocht. Het kraakt en ruist. Iemand heeft een overduidelijk veel gedraaide lp gedigitaliseerd en op YouTube gezet. Zonder context is het gewoon een lied van een koor, met een piano die klinkt alsof hij in een gymzaal staat waar net nog gillende kinderen rond holden. De context is de grote mijnwerkersstaking van 1984. Test Department, een experimentele industriële band zette het lied van het South Wales Striking Miners Choir op een lp waarvan de opbrengsten ten goede kwamen aan de stakers. Ooit draaide ik de lp grijs, tot hij misschien nog wel harder kraakte dan degene die je nu op YouTube kan horen. Context zegt niet alles maar maakt de gehoorde weemoed misschien wel groter.


maandag 8 april 2013

#6 Mediawijsheid of "zal ik ook een baard laten staan?"

*Bromt akelig hardnekkig voor zich uit dat het inplannen van twee toch mogelijk zeer belangrijke Dingen voor het bibliotheekwerk in één week, terwijl er vorige week 7 dagen werden gegeven voor de relatiev fluf van een foto appje een beetje suf is om vervolgens te mopperen dat er maar één Ding echt kan en dat dan maar niet mediawijsheid wordt*

Elk jaar maken we prestatieafspraken met de gemeente. Hoeveel leden hebben we aan het eind van een jaar, hoeveel activiteiten gaan we organiseren, hoe tevreden zijn de klanten/bezoekers/leden, dat soort dingen.
Vorige week liep ik met de ambtenaar de resultaten van het afgelopen jaar door en besprak met hem welke dingen we vast gaan leggen voor dit jaar.
Omdat we in een "het wordt allemaal anders want het geld is bijna op" situatie zitten en we samen met de gemeente praten over welke zaken we nadrukkelijk(er) blijven doen en welke dingen minder intensief staan er bij een aantal nieuwe activiteiten nog geen meetbare getallen. Wel zal er in de nieuwe prestatieovereenkomst expliciet worden opgenomen dat de bibliotheek activiteiten voor groepen en individuen gaat organiseren rond mediawijsheid. Hoeveel en voor welke doelgroep werken we later uit.

Dat mediawijsheid als apart "ding" wordt opgenomen in de overeenkomst was op aandringen van de bibliotheek. We vinden het dus erg belangrijk. 

Zo, ben ik ook eens to the point en redelijk kort.

*Bromt wat verder over tijdgebrek, en dat het jammer is dat er daardoor op het andere blog geen tekstje zal verschijnen over de overeenkomsten tussen Matthew E. White en Poes. En dat dat jammer is, niet dat Poes er mee zal zitten maar elke regel die er over Matthew E. White  geschreven wordt is er één te weinig. Zaterdagavond speelde hij in de kleine zaal van Paradiso. En dat was rammelend mooi. En vooral erg innemend. Hij vond het fijn dat we er waren en iedereen mocht, als hij of zij in Richmond in de VS belandde bij hem langs komen. En als we wilden blijven zou hij zijn best doen om werk voor ons te vinden. Aardige jongen. Met een baard. En terwijl hij "I am a baracuda, i am a hurricane" zong viel me op dat alle bandleden een baard hadden. Ze leken ook allemaal aardig. Zal ik dan ook maar een baard laten staan?*

woensdag 3 april 2013

Ding 5, Instagram of "Poes wil ook wel eens op de foto"


Lastig, dit ding.
Het ziet er best leuk uit, maar ik krijg het niet aan de praat.

Instagram is vast heel leuk, maar mijn zwaar antiquarische HTC -0.1 kan er niets mee. In de Google markplaats/speeltuin kan ik de app niet vinden, wat meestal betekent dat het besturingssysteem van mijn telefoon niets met de app kan. Nu zou ik kunnen proberen het besturingssysteem te updaten. Maar de kans is groot dat dat niet lukt en dat de niet meer zo heel erge slimme smartphone daarna helemaal niets meer doet.

Ik kan natuurlijk naar de winkel hollen om een nieuwe telefoon te halen. Volgens mij mag dat van mijn abonnement. Maar, staat daar dan net als de vorige keer weer zo'n telefoonmeisje dat ik met mijn hulpeloze "maar meisje, ik ben oud en oude mensen snappen dat niet" blik zo gek kan krijgen om alle telefoonnumers handmatig over te zetten van de oude telefoon op de nieuwe?

Ik zie al een tijdje alleen maar jongens in de telefoonwinkel. En bij hun werkt die blik niet.

Maar, ik denk dat ik het principe van Instagram wel begrijp. En ik heb naar de voorbeelden gekeken. Ik zeg het maar meteen, ik heb niets met het wezenloos gebruik van allerlei retro filters die bedoeld zijn om middelmatige foto's nog een beetje op te lolligen. Als de jaren 60 zo leuk waren kun je beter een permanente bloem in je haar boetseren of zo. En als je zo van vage kleuren houdt, koop dan een fijne doos goedkope waterverf uit China bij de Blokker en doe daar iets mee.

Heeft de bibliotheek er iets aan? Aan Instagram? We zouden natuurlijk van activiteiten en allerlei andere leuke dingen foto's kunnen maken en die vervolgens kunnen posten. Misschien is dat best leuk. We kunnen een fotowedstrijd ermee houden, Dat we bijvoorbeeld klanten vragen om hun huisdier te fotograferen als ze op een boek zitten. Of dat we er een quiz van maken, "Op welk boek zit Poes deze week?", al wil Poes liever niet met filters bewerkt worden. En misschien dat de kinderen op het Jan Arentsz allemaal Instagram op hun mobieltjes hebben staan en dat die dan foto's van de bibliotheek gaan maken. Best leuk.

Er staat opmerkelijk vaak "leuk" in dit tekstje.

Voor nu, geef ik toe, ben ik nog niet heel erg onder de indruk van de mogelijkheden van Instagram voor de bibliotheek. Of beter, ik denk dat andere dingen gezien de schaarsheid van tijd belangrijker zijn. Maar dat kan natuurlijk aan mijn niet-echt-proberen liggen. Misschien zijn andere deelnemers van deze cursus, vooral zij die in het bezit zijn van een modernere telefoon, enthousiaster.

Liedje. Ik wilde Kodachrome van Paul Simon doen. Een fijn lied met een mooie tekst.

Kodachrome
They give us those nice bright colors
They give us the greens of summers
Makes you think all the world's
a sunny day


"Makes you think", dat zijn de fijne woordjes.

Maar er zijn weinig mensen die zo saai op een podium staan als Paul Simon.
Daarna werd het het filterloze jeugdsentiment van Depeche Mode toen die Photographic deden in Paradiso, in 1981.

Maar dat filmpje haalde ik weer weg voor het het nieuwste nummer van Steve Earle. Je moet er even, vanwege copyright gemuts op doorklikken maar dan heb je ook een mooi lied.
Earle, met het hart zoals altijd op de goede plaats zingt over de mensen die we maar liever niet willen zien. Al zijn ze er natuurlijk wel, ook in een wereld die druk bezig is met fotootjes maken en met aan elkaar vertellen waar ze nu toch weer zijn.

En degene die nu iets zegt over dat straatkrantverkopers tegenwoordig ook een smartphone hebben snapt het punt niet.