# 14 Google Books en e-books of "Na na na na"

"Oh, dat is jammer".
"Ja, maar weet u, ik heb tegenwoordig een eReader".
"Maar, u kunt hier ook eBoeken lenen hoor".
"Ja, dat weet ik wel. Maar weet u, als ik de boeken op mijn eReader uit heb dan ga ik even langs mijn zwager en die zet er dan zo weer honderd of tweehonderd nieuwe op. Hij haalt ze zo van het internet".
"Ach. Dus u wilt uw abonnement echt opzeggen?".
"Ja, doet u maar. Ik ben jarenlang lid geweest. Maar ik heb met al die boeken op mijn eReader gewoon geen tijd meer om hier naar toe te komen".

Ik heb dit ding gelezen. Google Books kende ik al. Soms zoek ik er wel eens naar vage titels die over het Midden Oosten gaan. Verder doe ik er weinig mee, lezen van een scherm is niet iets wat ik prettig vind.
Op Google eBooks geklikt. Maar dat doet het niet in Nederland.

Voor GooReader moest ik 9,95 in dollars betalen. En dat geld had ik net uitgegeven in de failliete FreeRecord winkel.

Niet dat ik me al teveel met de inhoud van de cursus wil bemoeien. Maar, ik vond dit ding een beetje een gemiste kans. Omdat het de discussie, of de problemen van de bibliotheek met het eBoek overslaat. 

Ik heb niets met eLezers. Daar schreef ik ooit al deze zinnetjes over:

"Zelf heb ik niks met eBoeken.
Helemaal niks.
Ik houd wel eens zo'n eLezer vast hoor. Als er weer eens wat mee is. En toen ik dat voor het eerst deed vond ik het ook best bijzonder, dat je er bladzijdes mee kon omslaan en dat de letters groter en kleiner konden. Maar ik kan al jaren heel goed bladeren met papier, en ik heb al een leesbril.
Op vakantie schijnt zo'n ding ook heel handig te zijn. Al heb ik dat altijd een aan decadentie grenzend verkoopzinnetje gevonden. En op de meeste van mijn vakantiebestemmingen is er erg veel zand en erg weinig elektriciteit."

eBoeken zijn een probleem. Echt. Bibliotheken kunnen ze nauwelijks uitlenen, dat is lastig. Maar vervelender is het dat veel mensen, zoals de mevrouw in het gesprekje dat ik hoorde, er totaal geen probleem mee hebben om een paar honderd titels van het internet te plukken en daar geen cent voor te betalen.
Jaja, iedereen doet het.
En jaja, juridisch gezien is het niet illegaal om materiaal te downloaden.

Maar toch. Moreel verwerpelijk (nou nou, puh puh) vind ik het wel. Want waar moet de schrijver (of -ster) voortaan zijn/haar inkomen vandaan halen? Of doet dat er plots niet toe als het om iets artistiekerigs als schrijven gaat?
Oh, de schrijver moet creatief gaan denken over het verdienen van geld. Dat lees ik wel eens. Lezingen geven, crowdsourcing, dat soort dingen. Maar dat vind ik toch weer zo'n raar argument. Dat je tegen iemand zegt "Zeg, wij rippen voortaan jouw werk em ik weet wel dat je daarom niet gevraagd hebt, maar ja, het kan he. Dus ga jij even op een andere manier je brood verdien. Doei!".

"Wie zei dat dan?"
"Ja, hoor eens, ik ga geen namen noemen hoor. Ik sprak hem toevallig even en de bibliotheek kwam voorbij".
"Fijn dan, dus het was gewoon een ambtenaar".
"Ja".
"En die zei ...?"
"De bibliotheek? Die kan wel dicht hoor. Iedereen heeft toch een eReader tegenwoordig".

Niet verzonnen. Waar gebeurd. En zo spijtig. Omdat het niet waar is, van dat iedereen een eLezer heeft. En omdat het aan zoveel andere dingen voorbij gaat.
Maar ja, schaarste schept rare argumenten. En het kost vervolgens weer een hoop tijd om die argumenten te ontkrachten.

Liedje. Ik dacht aan "Everyday i write the book" Van Elvis Costello. Maar dat gaat over schrijven, en het moet over lezen gaan. Dus werd het "The book i read" van Talking Heads. Ook vanwege de geniale tekst.

Na na na na...na na na na na na na
Na na na na...na na na na na na na
Na na na na na...na na na na na na na
Na na na na...na na na na na na na
Na na na na...na na na na na na na
Na na na na...na na na na na na na
Na na na na...oh oh oh oh oh oh oh 

Ding 13 Screencasting of "hoevaak kun je Java downloaden?"

http://steveearle.com/
Nadat de pc voor de derde keer riep dat ik de laatste versie van Java moest downloaden begon ik wat wanhopig te worden. En geïrriteerd.
Ik heb niks tegen knutselen met pc's maar voor een vierde keer iets downloaden is onzinnig.

Leuk idee, dat screencasts maken. Maar misschien was het een goed idee geweest om in de tekst bij dit ding te wijzen op het geklooi met Java. Na wat rondzoeken kwam ik er achter dat mijn browser (Firefox) automatisch Java onklaar maakt. Na nog wat getut kreeg ik Java aan de praat en daarmee ook de programma's om een screencast te maken.

Maar ja, toen was ik al licht geïrriteerd. 

Ik heb een dingetje gemaakt dat laat zien hoe je eBooks kunt downloaden. Zonder dat je daarvoor betaalt. Niet omdat ik dat nou zo'n goed idee vind, maar omdat het kan.

Ik heb geen idee of het ding geluid maakt. Op het werk geeft mn pc bij filmpjes geen geluid en thuis liep het vast op de melding dat ik iets met Flash moest doen. Maar er was geen tijd meer om uit te zoeken wat er moest gebeuren. En het had al even geduurd voor de screencast klaar was. De pc liep een keer vast. Ziggo was akelig langzaam en Poes besloot ook een keer over het toetsenbord van de laptop te lopen.

Screencasts zijn een leuk idee. al moet je er wel een heus script op los laten. Anders duurt het allemaal veels te lang. Ik zag her en der op blogjes al plannen voor het gebruik van die screencasts. Dat gaan we vast doen!

Muziekje. Het is allemaal een beetje druk dus mn hoofd kon niet zo vlug een toepasselijk lied bij het onderwerp vinden. Dus doe ik een liedje van The Mastersons. Die kende ik tot zondag niet maar toen waren ze het voorprogramma van Steve Earle (Steve wie?) in Paradiso. Leuk groepje, of beter leuk duo. Meneer en mevrouw Masterson. Hij had aandoenlijk dikke brillenglazen en zij keek de hele avond stoïcijns stuurs voor zich uit.
Het lied heet denk ik "If you wanted too" wat met want lenig hersenwerk toch wel weer met het maken van een screencast te maken kan hebben.

Ding 12 Pinterest of "Waarom zou je iets met woorden zeggen?"

Onderstaande tekst schreef ik vorig jaar voor het Bosgroet4 blog. En waarom iets twee keer doen?

"Ik ken ze verder niet, Karen de kapster uit Tuscon of Jan de bibliothecaris uit Finland. Maar toch kom ik ze soms tegen.

Een paar maanden terug was het de laatste en nieuwer dan nieuwste sociale media hype, Pinterest. Plaatjes prikken op een digitaal prikbord. Tenminste, dat begreep ik uit de berichten over Pinterest. Zelf gebruiken kon niet want daar had je een uitnodiging voor nodig. Maar die was redelijk vlug los gesmeekt.

Het principe van de site is kinderlijk eenvoudig, maar dat zijn goede ideeën misschien meestal. Je wordt lid van Pinterest, je sleept een icoontje naar je browser en vanaf dat moment kun je, als je op het internet een leuk plaatje tegen komt op het icoontje klikken en, hup, daar staat het plaatje bij jouw naam, op een zogenaamd "bord" op Pinterest. Iedereen kan het zien, en leuk of niet leuk vinden.

Een van de leukere dingen van Pinterest vind ik dat je je eigen "bord" ook toegankelijk kan maken voor andere gebruikers van Pinterest, laat ik ze pinners noemen. Bijna meteen nadat de bibliotheek lid werd van de website maakte ik een "bord" met de titel "Mooie Boeken!". De bedoeling was, en is, dat je daarop de boeken pint die je heel erg de moeite waard vindt en waarvan je denkt dat anderen die ook zouden moeten lezen.

Een tijdje ging het leuk maar niet fantastisch met het bord. Tot een paar weken terug. Toen pinde plots iemand uit Amerika iets op het bord. Daarna volgde een Spanjaard, een Fin en al heel vlug nog veel meer mensen uit allerlei landen. Het werden er zoveel dat ik de titel "Mooie Boeken!" maar heb aangevuld met "Great Books!", voor de duidelijkheid.

Het gaat de wereld niet veranderen, en een heel praktisch nut kan ik er ook niet in ontdekken maar mooi vind ik het wel. Mensen uit alle hoeken en gaten op de wereld die een boek dat ze de moeite waard vinden op het bord pinnen en daarmee aan anderen laten zien wat ze lezen. En wie weet denkt die andere dan wel, "Och, laat ik dat boek ook eens proberen".

Een paar maal per week, meestal tijdens de lunchpauze, doe ik nu mijn Pinterest administratie. Mensen toevoegen, mensen volgen, boekje pinnen, dat soort dingen. Eerlijk gezegd heb ik mijn handen nu zo vol aan het toevoegen van belangstellenden dat ik nauwelijks meer toekom aan het maken van een ander bord op Pinterest. Maar dat komt een andere keer dan wel weer."

Ondertussen heeft het "Mooie boeken!" bord zo'n 3500 volgers en bijna 10.000 pins. De bibliotheek "doet" ook nog het bord "Langedijk in beeld". Daar probeer ik elke week een plaatje uit de gemeente op te prikken. Dat bord wordt voornamelijk gevolgd door mensen die of zelf ooit in Nederland woonden of die Nederlandse voorouders hebben.
Zelf heb ik ook een Pinterestding. Maar daar kijk ik eigenlijk nauwelijks naar om.

Liedje. Needles and Pins kon ik bedenken. Maar dat is een suffig lied waar The Searchers
3 eeuwen terug een hit mee hadden. The Ramones hebben het ook gespeeld, maar die zijn al geweest.

Jeugdsentiment dan maar weer, A Flock Of Seaugulls met "Wishing". Omdat het lied over het "nut" van een plaatje gaat. En het een melodietje heeft dat zich al 30 jaar te pas, maar vaker te onpas in mijn hoofd nestelt. En het laatste zinnetje is mooi van hopeloosheid.

If I had a photograph of you 
It's something to remind me 
I wouldn't spend my life just wishing

#11 Lokaal Sociaal of "Sociaal?"

In de NRC las ik vorige week een interview met de wetenschapper José van Dijck. Zij schreef een kritisch boek over de geschiedenis van de sociale media. Wat quotes uit het interview.

"Het web sociaal maken betekent in werkelijkheid het sociale technisch maken. Sociaal gedrag dat gecodeerd wordt maakt activiteiten van mensen formeel, bewerkbaar en manipuleerbaar. Oftewel: Je kunt er geld mee verdienen door advertenties op maat mee te verkopen. Elke verbinding, elke like, tweet of YouTube-view biedt een nieuwe verkoopkans. Het zijn deze connecties, die lijntjes binnen en tussen de netwerken die inmiddels belangrijker zijn geworden dan de gebruikers zelf.
Die gebruiker veranderde van een 'produser' (samentrekking tussen production en usage, de participerende deelnemer in een netwerk) in een 'frustomer'; een samentrekking van friend en customer".

"Het risico bestaat dat Facebook op een moderne Tupperware-party gaat lijken, waarbij je vrienden zich opdringen met producten".

Ik lig niet van nature dwars hoor. Maar over zo'n interview denk ik wel een tijdje na. 

Ik bekeek een aantal websites van instellingen etc in de gemeente en zocht naar, als ze er al zijn, hun uitingen op de sociale media (spreadsheet hier  ).
Dat viel niet mee. Een aantal instellingen doen wat, of meer maar verwijzen daar dan weer lang niet altijd naar op hun website. En de meeste zenden alleen. Van de veelgeroemde communicatie met de gebruiker/volger/klant/inwoner/mens is vaak geen sprake.

En daar komt dat interview met mevrouw Van Dijck weer om de hoek kijken.

Sociale media lijken steeds minder sociaal te worden. Tenminste, wanneer je sociaal vertaalt als "gebruikers dragen gelijkwaardig bij aan xxx". Sociale media lijken steeds meer een ding te zijn/worden dat elk bedrijf (commercieel of ideëel) gebruikt omdat het nu eenmaal bij de moderne marketing tools is gaan horen. En daar wordt het, volgens mij dan, zorgelijk.
Als iedereen voornamelijk aan het zenden slaat is er weinig ruimte om nog ergens naar te luisteren. Dat lijkt me iets waar bibliotheken, en ook de onze over na zou moeten denken. Natuurlijk is marketing belangrijk maar er komt een moment waarop de gewone mens, de gewone sociale media gebruiker iets krijgt van "stop jij die stroom van digitale zelfpromotie eens even lekker in je rechteroor".

Liedje. Ik dacht even "All 'Bout The Money". Maar dat is misschien te cynisch, en het is ook nog een rottig liedje. Dus wordt het "Everybody's Talking" vanwege

Everybody's talking at me
I don't hear a word they're saying

verder lijkt het me gewoon een lied over een verloren liefde en niet over sociale media maar die twee regels passen goed.  Het lied is eigenlijk van Harry Nilsson maar hieronder staat het in de versie van The Beautiful South. De South, of TBS was een reuze sociaal bandje. Iedereen, of die nu meeschreef aan een liedje of alleen maar een gitaarduddeltje deed verdiende hetzelfde. Fijn groepje.

#10 Google+ of "Een cirkel van haar"

Ik wil de meeste dingen wel proberen. Dus toen Google in 2011 + lanceerde probeerde ik dat ook. Misschien kwam het doordat je alleen met een uitnodiging toegang kreeg, dat kan. Ik heb zelfs het stupide Wave geprobeerd, daar moest je ook al een uitnodiging voor krijgen. Google + is/was een overduidelijke reactie op de dominantie van Facebook. En ik heb niets met Facebook.

Het duurde een tijdje voor ik het geknutsel met kringen van Google + begreep. Maar toen dat duidelijk was was ook meteen de lol er wel een beetje af. Ik heb, maar dat zei ik al, weinig met sites waarmee je je (sociale) leven kunt delen met vrienden van 30 jaar geleden die je vaak niet voor niets 30 jaar niet gezien hebt.

Google. Tja. Van lang terug, tijdens de eerste internetcursussen die ik gaf kan ik me nog herinneren dat het ooit alleen een zoekmachine was. Waarmee je verdomd goed kon zoeken. Maar als er dan cursisten vroegen waar die site z'n geld mee verdiende moest ik het antwoord schuldig blijven. Er waren geen reclames te vinden. Die kwamen pas later. Maar toen kwamen ze ook in veelvoud.

Google is overal. Als zoekmachine, als sociale netwerkplek, als routevinder, als vastlegger van hoe het straatbeeld er uit ziet, als blogplek, als mailplek en binnenkort kun je er ook je bril gaan kopen.

Of die bril gratis zal zijn, dat weet ik niet maar verder lijkt alles betaald te worden door reclames. Gratis is het nieuwe verdienmodel.

Ooit was er een uiterst mooie zoekmachine, Altavista. Die hadden ook een mailservice. Prachtig mooi. Mijn hele leven, nou ja, een deel van mijn leven zat in de mail die heen en weer ging via Altavista. Tot het plots financieel niet zo lekker meer ging met Altavista. En weg was de mail. Nooit meer teruggezien

Nee, dat gebeurt natuurlijk niet met Google. Tuurlijk niet. Google heeft alleen maar onverslijtbare producten. Denk maar aan Google Reader.

Sorry, Google + dus. Als mezelf zal ik het verder niet gebruiken, daar was ik in 2011 al redelijk vlug achter. Of de bibliotheek er wat mee kan weet ik nog niet. Het imago van + lijkt me volwassener, serieuzer dan dat van Facebook. Dus misschien moeten we nog eens wat verder naar + kijken om te zien wat er inhoudelijk mee kan en, niet onbelangrijk, of de doelgroepen die we willen bereiken gebruik maken van +.

Wie trouwens wat genoeg van de hegemonie van Google begint te krijgen zou dit artikel eens kunnen lezen. Het zet mooi aan aantal alternatieven op een rij.

O ja, de hangout. Leuk, en handig voor de samenwerking met Heiloo. Maar dat is al op meerdere plekken geconstateerd.  

Liedje. Lastig. Door de kringen van Google + kwam m'n hoofd met het woord circles. Miles Davis heeft een mooi nummer dat zo heet. Maar jazz? Misschien nog even niet.
"Will it go round in circles?" van Billy Preston wordt het. De titel lijkt een zekere diepzinnige verhandeling aan te geven over het zich altijd maar weer herhalen van bepaalde dingen en/of gevoelens. Maar de rest van het lied blijkt over helemaal niets te gaan. Maakt niet uit, het is een fijn lied. En mocht je er toch niks aan vinden, kijk dan gewoon even vanwege het haar van meneer Preston.
Onovertroffen omvangrijk, en ook bijna een cirkel.